Przeżyłem kameralną, wspólnotową Eucharystię – niespodziewaną, piękną, głęboko poruszającą. Codzienną oraz odświętną zarazem. Prostą w formie, a przy tym fundamentalną i przełomową.
«Effatha! (Otwórz się!)» Pan Bóg jest.
Człowiek, który nie zwraca uwagi na swą tożsamość, który pozwala zatrzeć pamięć swych korzeni, staje się człowiekiem bez tożsamości, przytłaczającą ciszą i obezwładniającym milczeniem.
Aby w Panu się chlubił ten, kto się chlubi
Niewielu tam mędrców według oceny ludzkiej, niewielu możnych, niewielu szlachetnie urodzonych. Bóg wybrał właśnie to, co głupie w oczach świata, aby zawstydzić mędrców.
Dla Boga wszyscy jesteśmy „wkluczeni”
Na ile w kontakcie z wykluczonymi pomaga doświadczenie wykluczenia we własnym życiu? Myślę, że jest nad wyraz pomocne. Nikt tak nie zrozumie wykluczonego, jak drugi wykluczony.
Miłość zawsze jako punkt wyjścia
Jezus mówi stop obłudzie, nie przekreślając człowieka. Zamiast powiedzieć: odrzucajcie obłudników, mówi: przyjmijcie głoszoną naukę i wcielcie ją w życie lepiej niż ci, którzy uczynić tego właściwie nie potrafią.
Wspólnota jako miejsce wzrastania
Ostatnie dni to był wspaniały czas relaksu. Pojechaliśmy wspólnotowo, w niemal dwadzieścia osób, na kilka dni na Słowację, by pochodzić po górach i poczuć ducha wspólnoty.
Zgorszenie, czyli rzecz o budowaniu mostów
Zgorszenie – temat rzeka. Temat, który każdy interpretuje we właściwy sobie sposób. Tu nie ma sztywnych granic – tu jeden gorszy się niemal do bólu tym, co drugiego gorszyć nawet nie zaczyna.
